NANKÖRLÜĞE GÖTÜREN TAVIR OLARAK KİBİR-İTAAT İLİŞKİSİ

Abstract

Yeryüzünün imar ve ıslahıyla birlikte rabbine kulluk etmek gibi yüce bir gaye ile yaratılan insan, fıtratı gereği iyilik veya kötülüğün öznesi olabilmektedir. Allah’a iman ettiği halde kibrine ve gururuna yenik düşen şeytan, ilahi hükme rıza ve teslimiyet göstermemiş, rabbine karşı itaatsizlik ve nankörlük yapmış, bu yüzden ilahi rahmetten kovulmuştur. Çalışmada; şeytan örneğinden hareketle, kibir ile itaat, isyan ve nankörlük arasındaki ilişkinin belirlenmesi; inanç, bilgi ve eylem arasındaki ilişkinin tespit edilmesi hedeflenmiştir.

Haset ve nankörlüğün temelinde kibir ve gurur vardır. İnsanın, yaratıcıya karşı ihtiyaç ve eksiklik duymaması, verilen nimet ve imkanlara şükretmeden onları salt kendisiyle ilişkilendirmesi ve kendisini mutlak yeterli görmesi neticesini doğurmaktadır. Şeytani bir tavır olarak kibir; zulmü, hevaya tapınmayı, hased ve cehaleti içermektedir. Hak ve hakikate karşı böbürlenmek, şeytan örneğinde olduğu gibi insanlar için de hüsrana sebep olmaktadır.

Bu çalışmada, şeytanı rabbine karşı nankörlüğe götüren kibir, kibirle bağlantılı kavramlar, kibrin itaatle ilişkisi ele alınacaktır.